Blog Uganda, Van Lekgoa naar Muzungu

Behendig vindt de kleine jongen zich een weg tussen het hoge gras. Zijn voeten lijken niks te merken van de oneffen grond die bedekt wordt met kleine steentjes die er voor zorgen dat er een soort pad voor ons uitleid. Met een grote glimlach kijkt hij om en vertraagd zijn pas om mijn onervaren voeten de tijd te gunnen ze de makkelijkst begaanbare plekken te laten vinden. Ik lach terug en zeg op zachte toon: 'Webale - bedankt'. De jongen laat zijn ogen antwoorden door ze kort te vergoten en leidt me dan verder tot de stenen onder onze voeten plaats maken voor gras.
Ik kijk met grote verwondering naar mijn omgeving. Achter mij bevinden zich reusachtige mangobomen die met hun dikke bladerdek met kleine puntige blaadjes verschillende bollen in het landschap lijken te vormen. Bananenbomen schieten onwillekeurig hier en daar uit de grond en prijzen de hemel met hun lange geelgroene vingers die naar omhoog wijzen. Ook sinaasappel-, avocado- en popobomen staan over het landschap verspreidt en tonen met trots hun vele vruchten. Voor me ligt een uitgestrekt graslandschap begroeid met struiken en hier en daar een lage boom. Een grote jackfruit boom staat als eenzame alleenheerser in het midden. De jackfruit is een enorme, zoete vrucht die beschermt wordt door een stekelige groene schil. De smaak doet denken aan een mix van ananas en mango. 
Een groepje melkkoeien graast vredig voort onder de schaduw van de boom terwijl de jongen en ik ze benaderen. Twee ibissen antwoorden elkaar met hun harde schelle roep. Als de koeien zich in het gesprek mengen vliegen de vogels verschrikt op en terwijl ze de boom verlaten sieren ze de horizon met hun donkergrijs silhouet. 
Een gerimpelde man met een halfleeg gebit komt op ons afgelopen en groet ons vriendelijk terwijl hij op de lange stok in zijn twee handen leunt. Hij groet me in rukiga en als ik in zijn taal antwoord start hij een gesprek in de veronderstelling dat ik de taal beheers. Mijn kleine vriend komt dichterbij en overtuigd de man terecht dat helaas het tegendeel waar is. De tandeloze mond ontbloot zich en we groeten eveneens met een lach en een korte knik voordat we verder lopen. 
De wonderbare natuur doet me alle gedachten van afgelopen weken vergeten en geeft me een ontzag voor de bedenker van dit alles dat me tegelijkertijd nietig en klein maar waardevol doet voelen.
Ik ben een denker. Een 'piekeraar' noem ik mezelf wel. Het schijnt dat de ADD er voor zorgt dat al de gedachten in mijn hoofd op een grote hoop worden gegooid in plaats van plaats te maken voor beperkte gedachten die behulpzaam en efficiënt zijn voor het moment. Het verklaart ook dat dromerige dat er voor zorgde dat ik op school vaak belangrijke informatie van de leraar miste. Ik denk te lang en diep over dingen na en verwerk gisteren terwijl er van me verwacht wordt dat ik bezig ben met vandaag.
Deze eigenschap die soms als een vloek en soms als een zegen met me mee gaat zorgt er voor dat alle gebeurtenissen en gesprekken van de afgelopen tijd me moe maken en me het gevoel geven dat mijn hoofd vol zit.
Op zo'n moment als deze, terwijl ik in hartje Afrika geniet van de plantengroei en dieren die je alleen in dit klimaat vind, kan ik even mijn gedachten vergeten en me richten op mijn omgeving.
Wat zal ik dit missen.
Ik zit in Hoima, een dorpje in het zuidwesten van Uganda. Ik verblijf bij een niet al te rijk gezin maar geniet van het eenvoudige leven. Nathan is de jongerenwerker van het district binnen de Anglicaanse kerk. Verder wonen ook zijn vrouw, zus en twee zonen van een arme alleenstaande moeder in het huis. Zijn ouders komen elke avond langs om te eten. We eten dan poscho; stevig, wit en veel gegeten voedsel gemaakt van maïsmeel. Ook Matooke, gemaakt van banaan, en Milletbread eten we dagelijks. Verder hebben we vaak rijst en een sausje gemaakt van groundnuts. Als er kip of vis bij zit is het een speciaal maal.
Nathan en ik hebben veel gesprekken over de cultuurverschillen tussen Uganda en Nederland. 
Als ik terug kijk op de afgelopen tijd besef ik dat ik ontzettend veel heb geleerd. Over mezelf, over de Ugandese en Botswaanse cultuur en over God. Door een tijdje uit mijn comfort zone te stappen en me te verdiepen in de manier waarop ze hier zo 'anders' leven, krijg ik een andere kijk op de dingen die ik altijd als 'normaal' heb gezien. Ik ben nog steeds mezelf. Ik heb juist het gevoel dat ik meer mezelf ben. Christoph, maar met een vernieuwde kijk. Ik hoop en bid dat ik deze kijk vast kan houden als ik weer geland ben in 'onze' vertrouwde samenleving.


Sinds ik in Uganda zit heb ik nog geen blog geschreven en aangezien het al weer bijna 3 maanden is dat ik hier zit zal ik kort uitleggen wat ik hier doe en wat verschillende plaatsen waar ik geweest ben noemen.
Ik werk hier met een organisatie, 'Youthworx East Africa'. Het doel van de organisatie is om leiders en potentiële leiders te trainen. Trainingen over wat leiderschap is en hoe je een goede leider kan zijn met een christelijke basis. We richten ons vooral op jongeren. Jongeren krijgen in Uganda in scholen al sinds erg jonge leeftijd leiderschapstaken. Toch is leiderschap een van de grootste problemen in Afrika. Uganda is kwa klimaat en grondstoffen een van de rijkste landen ter wereld en toch is er veel armoede. Dit komt voor een groot deel door dictators en leiders die niet het beste met het land voor hebben. Daarom is het zo belangrijk de jeugd te trainen.
Youthworx werkt veel in samenwerking met kerken en heeft contacten in verschillende dorpen en districten. In de tijd dat ik hier ben heb ik kans om naar verschillende plaatsen te reizen om er trainingen te geven aan jeugd en leiders.

Iganga
Zo ben ik twee keer in Iganga geweest. De eerste keer was het de bedoeling om een training van een week te geven aan een geselecteerde groep jeugd van het sponsorprogramma Compassion, maar toen er 140 kinderen met stoelen op hun hoofd kwamen aanrennen en hyperdepieper het terrein in beslag namen besefte we al gauw dat we ons programma ietwat moesten aanpassen. In Afrika leer je al gauw om niet te verwachten dat je daadwerkelijk je geplande programma gaat doen.
De tweede keer in Iganga gaf ik samen met een Engelse jongen, Will, een training aan een dit keer wel geselecteerde groep jeugd over leiderschap en hoe een stevige christelijke en morele basis belangrijk is om een goede leider te zijn in Iganga. We baseerden onze lessen op de Youth Alpha cursus.

Karamoja
Verder ben ik in Karamoja, in het noorden van Uganda, geweest waar we een training gaven aan een groep jeugdleiders uit kerken die zich verzamelden in Moroto. Ik gaf ook een aantal praatjes over hoe de Youth Alpha cursus opgezet kan worden, een evangelisatie tool waar ik het al eerder over had. Karamoja ligt erg afgelegen en het kostte ons 14 uur in een helse nachtbus over een van de slechtste wegen van het land om er te komen. We hadden ook de kans om wat van de omgeving te zien en ik verbaasde mij over de primitiviteit van de mensen daar. Een wc bestond er bijvoorbeeld niet. De straat werd gebruikt en als je een ommetje liep zag je dan ook genoeg bevestiging van dit vreemde feit. Wees niet bang, gelukkig was het waar wij sliepen een stuk beter. ;)

Kampala, sportprogramma in sloppenwijk
Als ik in Kampala ben help ik bij een sportprogramma midden in de sloppen. Na het sporten zitten gemiddeld honderd jongeren op het veld om te luisteren naar een praatje dat over hoop in hun uitzichtloze situaties en liefde voor God en elkaar verteld door bijvoorbeeld bijbelverhalen en lessen over geestelijke groei.

Om de blog geen boek te maken zal ik hier stoppen. Over twee weken ben ik al weer thuis. Dan zal ik beter in staat zijn om meer ervaringen, face to face, te vertellen.
Wat zal ik het leven hier missen en wat ben ik tegelijkertijd blij dat ik straks weer gewoon tussen mijn muzungu vrienden en familie zit die mijn mindset hebben en niet zomaar nieuwschierig aan mijn beenhaar voelen.

Ik weet wel dat mijn afscheid hier straks niet voorgoed is. De tijd in Botswana en Uganda heeft me besmet met het Afrika virus waar ik al zo vaak voor gewaarschuwd ben. Ik heb een liefde voor dit continent met haar mensen, cultuur en natuur gekregen en kijk terug op een geweldig leerzame tijd. Ik zie jullie snel weer.

Christoph